INFO:

Canlarım benim, Siz bu satırları okurken belki çoktan büyümüş olacaksınız. Belki ben de artık sizin yanınızda, saçlarınıza dokunarak uyuyacağınız masallar anlatıyorumdur… Ya da belki hayat bizi bambaşka zamanlarda, bambaşka yollarda buluşturacak. Ama şunu bilin ki, anneniz bu satırları 23 yaşındayken, Montenegro’da, kalbi kıpır kıpır bir genç kızken yazıyor sizlere. Bugün tek başımaydım ama kendimi hiç yalnız hissetmedim. Çünkü sizi düşündüm. Henüz var olmadığınızı bile bile… Sizi, varlığınızın hayalini içimde taşıyarak yürüdüm bu sokaklarda. Dağlara baktım, denizin kokusunu içime çektim, gökyüzüne uzun uzun baktım. Ve dedim ki: Bir gün çocuklarım olacak. Onlara anlatacak çok şeyim olsun istiyorum. Cesaretimi, kalbimi, hayallerimi paylaşmak istiyorum. Canım çocuklarım, Hayat her zaman kolay olmayacak. Kalbiniz kırılacak, hayal kırıklıklarıyla tanışacaksınız, bazen kimse sizi anlamıyor gibi gelecek. Ama sakın unutmayın: Anneniz 23 yaşındayken bile yola çıktı. Korksa da yürüdü. Yanlış yapsa da denedi. Çünkü öğrenmek için düşmek gerek bazen. Çünkü hayat, durduğumuz yerden değil, cesaret ettiğimiz yerden başlar. Sizden tek bir şey istiyorum: Kendi hikayenizi yazın. Kimseyi taklit etmeyin. Dünyanın en güzel yerlerini gezmek zorunda değilsiniz ama içinizi keşfedin. Kendi yolunuzu, kendi doğrunuzu bulun. Kalbinizi temiz tutun. Merhametli olun. Ve kendinize daima nazik davranın. Ve bilin ki, nerede olursanız olun, anneniz sizi yüreğinde taşıyordu daha siz doğmadan önce. Bu satırları da sırf bir gün okuyasınız ve “Annem gençken de böyleymiş,” diye gülümseseniz diye yazıyorum. Montenegro’dan, bir bankta otururken, gelecekteki en büyük mucizelerime: Sizi çok seviyorum. Ve hep seveceğim. Anneniz, 23 yaşında, kalbi umutla dolu bir gezginken. 💖 - -